استاندارد واژه‌ای انگلیسی به‌معنای پرچم و عَلَم است، و از کلمه Stand به‌معنی ایستادن، ماندن، و قرارگرفتن اخذ شده است. استاندارد در اصطلاح متداول امروزی به‌معنای مقیاسی برای اندازه‌گیری، مدل و نمونه اشیاء، تعیین کمیّت و کیفیت، و آنچه دارای مشخصات رسمی است به‌کار می‌رود.
استاندارد، در واقع، مجموعه‌ای از قوانین و مقررات است که توسط برخی نهادهای ذی‌صلاح جهت استفاده سازمان‌ها و مؤسسات در مقیاس ملی و بین‌المللی وضع و تصویب می‌شود و ممکن است توسط دولت‌ها یا نهادهای علمی، از جمله برخی انجمن‌های حرفه‌ای، اجرا گردد. بعضی از استانداردها به‌صورت دستورالعمل ارائه می‌گردد و سازمان‌ها مجازند خود در مورد شیوه به‌کارگیری آنها تصمیم بگیرند یا فقط از بخشی از آنها استفاده کنند. نوع دیگر استاندارد حاصل توافق است نه ناشی از قانون‌گذاری، و غالباً روش ساده انجام کار را با درجه‌ای از کارآیی و حداقل هزینه ارائه می‌کند.
برخی عوامل مؤثر در استانداردسازی عبارتند از: ایجاد نظم در آنچه می‌تواند در وضعیت دیگری هرج‌ومرج تلقی شود، تضمین ثبات، نیل به درجه قابل قبولی از تعالی، و ارتقای خدمات مؤثر.
تمایل به بهبود کیفیت، به‌تنهایی، به ایجاد استاندارد نمی‌انجامد، بلکه احساس ضرورت و شناخت نیازها برای ایجاد و به‌کارگیری استانداردها حائز اهمیت است. وجود استاندارد هزینه‌ها را کاهش می‌دهد و هماهنگی با آن می‌تواند از دوباره‌کاری‌ها بکاهد.
هر استاندارد نتیجه تلاش مدونی است که برای هماهنگ کردن جریان یا محصولی معیّن پدید آمده و به‌تصویب مقام صالحی رسیده باشد و ممکن است به یکی از این اشکال بوجود آید: الف) نوشته‌ای حاوی یک سلسله شرایط لازم؛ ب) واحدی اساسی یا کمیّتی ثابت مانند آمپر، صفر مطلق ؛ و ج) ابزاری مادی برای سنجش، مانند متر.
Leave A Comment